Mysterie ontrafeld
Eerste Kerstdag, wie gaat er dan vissen…..Het was er wel weer voor en met mijn zielige hondenogen kon ik mijn vriendin overhalen om te gaan. We hadden immers toch met tweede Kerstdag afgesproken om er een gezellige dag van te maken met zijn allen. Heeeeel toevallig belde Arie mij, om te vragen een hengel uit te gooien. Rond de normale tijd die we eigenlijk altijd afspreken is Arie weer hier. Spullen inladen, een kus voor de vrouw en gaan. Aangekomen op de stek is het heel drassig. Dat wordt nog lachen. Vorige keer reed Arie er zo in en moesten we duwen maar nu…”Aan de kant!!!, daar rijd ik zo doorheen met mijn tank”. Dit keer had hij mazzel, want dat lukt geen tweede keer meer. Hopelijk terug nog morgenochtend, maar dat is een probleem voor later.
Eenmaal de auto op zijn plek, worden de hengels opgetuigd en met een goed half uur liggen ze op hun plek, wachtend op een aanbeet. We eten en drinken wat en merken op dat de wind volledig is gaan liggen. Normaal gesproken heb ik het daar niet zo op, maar hier denk ik dat het niet zoveel uitmaakt. Het blijft eng stil de hele avond en na overleg over aanpak van volgend jaar en het invullen van de log boekjes, besluiten we de slaapzakken tevoorschijn te halen. Nog even wateren voor het slapen gaan en ja hoor, de verhalen over kinderarmpjes komen weer aan bod. Eenmaal in de slaapzak praten we nog wat en langzaam word het stil.
Tuut……Tuut,Tuut…TuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuT!! Eindelijk, een aanbeet op mijn kanthengel. Ik stond als eerste bij mijn hengel en sloeg aan. Arie heeft wat meer tijd nodig, maar als hij naast me komt staan beleven we samen weer een geweldige dril. Weer een mooie spiegel. Net aan 21 pond en een plaatje van een vis. De onderlijnen de haak wordt gecontroleerd, nog even een vijltje over de haak en de hengel is weer klaar om neergelegd te worden. We praten nog na en vervolgens vallen we weer in slaap. In de ochtend worden we gewekt door de telefoon van Arie. Waarom wist ie zelf ook niet, want hij heeft hem net en kreeg hem met geen mogelijk meer uit. “Geef maar hier” zeg ik tegen hem. En binnen een paar seconden was hij uit. “Dat gaat ook niet samen hé, iemand uit de riddertijd met techniek van nu”. Dan maar een lekker broodje en koffie. Na het ochtendtafereel halen we de spiegel uit de zak om een knappe foto te maken. Wat een prachtige vis. Ze wordt weer losgelaten en door het heldere water kunnen we haar nog een heel eind volgen. WHooow.
Na nog een kop koffie pakken we de spullen in en vertrekken we weer richting het normale verplichte leven. Maar jullie hebben nog een clou van mij tegoed. Als jullie het verhaal van de eerste nacht met vorst hebben gelezen, dan weten jullie dat mijn emmer met bollen zo goed als leeg gemaakt was door…..iets. Arie is zelf op tweede Kerstdag ‘s avonds naar onze stek teruggegaan. Op een gegeven moment wilde Arie naar zijn radio luisteren van zijn bus, maar die deed het niet meer. Dus Arie maakt zijn motorkap open, want het moest wel de draad zijn die direct van de accu naar de radio loopt. En dat was ook. Die was doorgeknipt of eigenlijk doorgebeten. Ook lagen er allemaal keutels op de accu. Arie volgde het spoor en wat vondt hij……..Een hele bult met boilies naast de accu tegen de binnenkant van het zijscherm. Niet te geloven. We waren dus gewoon bestolen.
Het was uiteraard niet alles meer, want het was dik een week geleden en met het rijden zullen we onderweg wel het één en ander verloren zijn, maar toch….Jullie weten dus waar je moet kijken als je bollen gejat worden. Evengoed had Arie een leuke schub gevangen en zeker voor het tijd van het jaar maakt het niet uit hoe groot of klein de vissen zijn. Vis is vis. Toen Arie mij de foto’s van de bollen liet zien kwam ik echt niet meer bij. Goed, We gaan aanstaande vrijdag nog één keer voor de jaarwisseling zitten en hopen op nog een laatste vis van dit jaar. We gaan het meemaken.
Rolff van Ewijk