Franse Dressuur Water. Le pain, du vin et du carpe

Aankomst
Een Frankrijk sessie staat op de agenda. Niet zomaar een Frankrijk sessie, een bijzondere Frankrijksessie. Een trip naar een water wat een gezond bestand kent en niet goed bekend is bij het grote publiek. Daar staat tegenover dat door bevissing van de vele lokal het een echt dressuur putje is. Een water dat eigenlijk van April tot November een constante hengeldruk kent en de meeste vissen weten wat het is om gevangen te worden. Kortom, een echte uitdaging. Nu kan je denken; waarom zou ik in godsnaam op zo`n water gaan zitten? Om de volgende reden, dat aan de andere kant van de balans een uitzonderlijk hoog aantal 20kg+ vissen heel veel goedmaakt. De keuze is dus gemaakt maar om eventuele risico`s zoals niet vangen of geen plek te voorkomen, wordt er een plan bedacht voor eventuele uitwijk mogelijkheden. Blanken is nooit leuk, maar al helemaal niet na veel voorbereiding in Frankrijk, toch het beloofde karperland
Weken van te voren overleggen we over het water, de uitwijk mogelijkheden, de aaskeuze, de tacktiek en het vervoer. Er heerst een gezonde spanning bij mij en m`n vismaat, gefocust op wat er komen gaat. Google map is een uitkomst, als de wind zo staat gaan we zo vissen, wanneer die stek bezet is zo. Je kent het wel. De grote vraag is of de plas niet al volledig begroeit is met wier. Echt van dat rot wier dat vanaf 4 meter diep richting het oppervlakte groeit! Grote als het ware, kelp oerwouden die in slechte (lees zonnige) jaren tot wel 80% van de plas bedekken. Dit kan het vissen tot een ware nachtmerrie maken. Je zou die ene grote vis maar verspillen in het wier….

Eindelijk was het zover, om mooi weer vissers en franse dagjes visser voor te zijn, besluiten wij om op donderdag avond richting het zuiden te trekken. Nu zijn wij beidden woonachtig in het studenten paradijs Groningen, (stappen in Groningen kan ik iedereen aanraden, kroegen zijn tot 7 uur open!) dit betekend dat wij zo`n twee uur langer moeten rijden dan de gemiddelde Nederlander. Na een lange, slapeloze nacht met veel koffie en slappe broodjes komen we om 06:30 bij het water aan. Het ligt er sprookjesachtig bij. Om het water staat een soort verhoogde kant of misschien ligt het water in een verlaagde kom. Het maakt niet uit want het een doet niet onder voor het ander. De kant loopt op de meeste stukken stijl naar beneden en is bezaaid met bomen en dicht struikgewas, om vervolgens naadloos over te gaan in de waterspiegel. In het midden van de plas liggen een paar half verzonken eilanden, die een mangrove achtige aandoening hebben. Op deze vroege ochtend is al deze natuurlijke pracht gedompelt onder een laag van nevel. We kijken erna en hebben er zin in, het vissen kan beginnen.

Stek keuze
De plas zelf is zo`n 40 hectare met een ongelooflijk interessant bodem verloop. Het diepste punt van dit Franse water ligt zo rond de 6,5 meter. Door een aantal eilanden in het middenstuk zijn er vele taluten, verhogingen en kuilen te vinden. Tel daarbij de gigantische wieroerwouden op en je hebt een verdomt interessant speelveld. Ondanks de hoge hengeldruk zijn er maar 8 met bivvy bevisbare stekken rondom de plas. Dit is een groot voordeel, want als je een stek weet te bemachtigen kan je lekker je eigen ding doen.

Na een kleine inspectie voor de kant wordt de zodiac opgepompt en besluiten we een rondje plas te varen. De nevel is erg dicht, zodat we niet verder dan zo`n 60 meter kunnen kijken en niet goed zien welke stekken vrij zijn. Onze voorkeur, gezien de weersverwachtingen en eerder vangsten van mijn vismaat, gaat uit naar een stek aan de Zuidoostkant. Deze is natuurlijk bezet. De volgende stek waar we onze zinnen op hebben gezet lijkt in eerste instantie vrij, maar na dichterbij te zijn gevaren blijkt er iemand van achter een eiland deze stek te bevissen. Verdamme daar gaan de mooi bedachte plannen. Ach ja, karpervissen is ook aanpassen aan de omstandigheden en we besluiten voor een strategische stek te kiezen in het midden van de plas. Hier kunnen we zowel de zuidkant als de noordkant van de plas bevissen en blokkeren we een aantal doorgangen nabij eilanden.

Lijnen uit
Na twee keer een volle zodiak met materiaal te hebben uitgeladen op onze stek bespreken hoe we het middengedeelte van de plas gaan bevissen. Wie gaat er rechts vissen en wie links. Allebei hebben we een kleine voorkeur om naar rechts te vissen. Deze kant biedt meer bevisbaar wateroppervlak. Mijn vismaat pakt een muntje uit z’n broekzak, kiest voor kop…en mag een stek kiezen. Ik zal dus naar links vissen.

Na flink wat geklooi met het opzetten van de bivvies, vanwege de schuine keiharde ondergrond, konden we eindelijk met de dieptemeter (en natuurlijk een boot) het water op. Na allebei een goed uur te hebben besteed aan het in kaart brengen van de onderwaterwereld konden onze lijnen te water. Nu hoor ik jullie denken: heb je na een uur al je stekken in kaart…? Wel, ik ben al een aantal keren eerder op deze plas wezen vissen en heb dus een aardig beeld van het bodemverloop. Maar wat nog meer meespeelt is de vermoeidheid. We hebben allebei een drukke voorbereidingsdag gehad en hebben de nacht doorgetrokken. Om frustraties te voorkomen kies ik op mijn eerste visdag er meestal voor om niet al te lastige stekken te bevissen. Als ik de eerste dag al ga vissen zoek ik enkele logische stekken uit en bevoer deze met hooguit een handje voer. Het lijnen van twee of drie hengels gebeurt daarna natuurlijk secuur. Die vierde stok komt er pas bij als ik 4 volwaardige stekken heb gevonden., een actiepunt voor de tweede visdag.

Het uitvaren van de lijnen doe ik bij voorkeur met twee personen in een boot. Terwijl de een de boot op z’n plek houdt kan de ander zich volledig richten op het zetten van de val. Aan het einde van de middag liggen 6 lijnen in het water. Eindelijk konden we een lekkere Franse baguette eten en genieten van een Kronenburgje. Hierna plaatsten wij onze stretchers in de zon om eens lekker te genieten van het mooie Franse weer. Het volgende moment dat ik op m’n tel naar de tijd keek waren we 3 uur verder en was et al avond. Toch een beetje de vermoeidheid. ’s Avonds hebben we nog even zitten wegdromen bij mooie verhalen over eerdere resultaten van mij op deze plas en bespraken we de aanpak voor de komende week.

Eerste vissen
Het is al enigzins licht aan het worden wanneer een vis er met mijn lijn vandoor gaat. Het is de hengel die tegen een groot bos wier is geplaats, iets voor een doorgang tussen twee eilanden. Snel trek ik m’n sneakers aan en roep mijn vismaat. Een minuutje later zitten we in de boot en begeven we ons langzaam richting vis. Persoonlijk vind ik dit het spannendste moment van het vissen: het moment van naar de vis varen en het eerste contact met de vis. Maar het werd nog spannender, want eenmaal boven de vis aanbeland voelde ik helemaal niets! De vis had zich muurvast in het wier gezwommen. Na vanuit verschillende richtingen druk uitoefenen kreeg ik heel vaag contact met de vis. Het was zaak constante druk te houden. De vis gaf maar weinig toe en…plop: weg vis! Elke visser maakt dit wel eens mee, maar het blijft frustrerend. Zeker waarnaar het je eerste aanbeet betreft.

Goed, niet over inzitten en gebruik de frustratie als motivatie. Zo gezegd zo gedaan. Ik direct met m’n vismaat de boot in om die lijn weer op z’n plek te leggen. Tegen 06:00 kropen we weer in de slaapzak, want echt uitgerust waren we nog niet. Ik lag nog wat te piekeren over het missen van de aanbeet toen dezelfde hengel opnieuw wegliep! Ik wilde voorkomen dat ook deze vis zich zou vast zwemmen, waardoor ik bliksemsnel buiten stond met de hengel in m’n handen. M’n vismaat hielp me de boot in en koerste richting vis. Ik hield dit keer iets meer spanning op de lijn in de hoop dat de vis naar link of recht zou zwemmen ipv richting het wierbed. Maar ook deze vis zat weer vast. Wederom een constante druk uitoefenen op de vis vanuit verschillende posities en hopen dat er contact zou ontstaan. En dat lukte, ik trok de vis een meter of twee omhoog, waarna er een paar ferme staartslagen volgden en dezelfde hoeveelheid lijn weer onder het wateroppervlak verdween. Dit spelletje ging een minuut of 10 door. Eindelijk lukte het me om de vis boven het wierveld te houden, waarna mijn maatje de vis kon landen. Het was een mooie robuust gebouwde schubkarper die naar schatting zeker meer woog dan 15 kilo.

Terug bij de hengels lieten we de vis kort herstellen in het schepnet. Wanneer je een flinke dril heb gehad en de vis ook nog is vervoerd in de boot, is het belangrijk om de vis te laten herstellen. Houdt de vis ook nat als je hem met een boot vervoerd! Na weging bleek de schub een mooie 18.4 kilo gewicht mee te dragen…een mooi resultaat! Er worden een paar mooie plaatjes geschoten, waarna de schub weer mag rondzwemmen. Superblij zet ik water op voor een stevige bak koffie. Mijn maat is ook erg blij dat er een mooie vis is gevangen. Tijdens de koffie denk ik nog kort terug aan de vis die ik een vlak voor het vangen van de schub heb verspeeld, zou best familie kunnen zijn geweest…

Gelukzalig gevoel
Na het avondeten was het tijd op de lijnen opnieuw uit te varen. In de middag hebben we veel met de boot gevaren, waardoor we een helder beeld hebben van de wel en niet bevisbare stekken. Na twee uur lijnen stonden zeven van de acht vallen weer op scherp. Ik had echter nog steeds geen echt interessante stek gevonden voor mijn vierde stok. Ik besloot om ‘op het wijd’ te gaan vissen voor een nacht. Deze plas wordt al ruim 20 jaar serieus bevist en de meeste oudere (zwaardere) vissen laten zich niet vangen op de geijkte stekken. Soms moet gewoon iets anders proberen. In een van mijn eerste sessies op dit water ving ik ook een mooie vis op een ‘snowman’ die ik op ruim 2 meter van de bodem in het wier had gedropt…

Na een leuk avondje slap gelul was het weer bedtijd. Ik was net in slaap toen ik werd gewekt door een hele trage run… Ik trok m’n schoenen aan en zag tot mijn verbazing dat het de hengel betrof die op het wijd lag… M’n vismaat zat inmiddels al in de boot en gaf koers richting de vis. Ikzelf voelde helemaal niets bewegen aan de andere kant van de lijn. Na ongeveer 100 meter varen bevond ik mij op de plek waar mijn lijn verticaal in het water verdween. De lijn zal wederom door een flinke bos waterplanten. Gelukkig waren dit iets minder taaie waterplanten dan op mijn andere stek en na stevige druk (zonder dat ik ook maar iets van een vis vernam) trok ik de lijn los uit het wier. Direct voelde ik logge klappen, meestal een goed teken… De vis zal pal onder de boot en de bleef rustig over de grond schuifelen. Na een minuutje of tien trok ik de vis richting wateroppervlak en zagen wij een mooie spiegel. Na enige vluchtpogingen staakte de vis de strijd en verdween in het net. Toen mijn vismaat de spiegel de boot in wou tillen merkte ik al op dat het om een aardig gewichtige vis ging.

Aanbeland op de stek tilde ik de vis uit de boot in het water. M’n maatje pakte de weegzak en unster, waarna we de vis in de weegzak werd gelegd. De wijzer van het unster tikte 20.2 kilo aan! Yess! Dit is waarom we naar Frankrijk gaan.

Sander Kat

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *